MEHTAPTA VALS - 1

Müzeyyen Senar, Dalgalandım da duruldum.

 

2017 Sonbaharı,

    Mehtap, yeryüzünü aydınlatıyordu o gece. Odama düşen ay ışığını bastırıyordu tavandan sarkan avizenin sarı ışığı. Meşe ağacından yapılmış çalışma masamın önündeki yarı metal sandalyede oturuyordum. İki elimin arasında tuttuğum ve aylardır açmaya korktuğum için sararmış bir zarf vardı. Uyku, bedenimde hüküm sürmeye başlamıştı. Üstünde duman tüten kahvemden bir yudum alıp gözlerimi kamaştırdım. Sandalyede geriye yaslandım ve tam o sırada yarım açık pencereden içeri serin bir rüzgâr süzüldü; boynumda, şakaklarımda ve alnımda dolaştı.
    Ayağa kalktım, eski model konsolun önüne gidip üzerinde duran plak çalara en sevdiğim parçalardan birini yerleştirdim ve iğneyi, plağın üzerine yasladığım gibi çalmaya başladı. Odanın sessizliğini öldüren müthiş müziği işitmekten haz alıyordum adeta. Çalışma masama döndüğümde aynı haz arkamdan takip etti. Müzeyyen Senar, şöyle diyordu: "Binlerce güzel sevdim de sevdim de... En son sana vuruldum."
    Ah, nutuk tutmaz bir aşk. Nasır bağlar yüreğimi, en son onunla dinlemiştim bu eseri. En son o mırıldanmıştı bu şarkıyı. Bu şarkıyla elimi tutmuş, bu şarkıyla elinin birini omzuma yerleştirmiş ve benim sol elim de onun belini dolamıştı. Kısa olsa da dans etmiştik beraber... Eşlik etmiştik Müzeyyen'e. Eşlik etmiştik acısına. Eşlik etmiştik yalanlara.
   Sigara paketimi çıkarıyorum gömleğimin cebinden, içinden bir dal alıyorum ve parlak metal baba yadigârı çakmağımla yakıyorum sigarayı. Sigara ânında alev alıyor. Bir nefes çekiyorum ve çektiğim nefesi dışarı vurmamdan evvel bir yudum kahve içiyorum. Artık eskisi gibi duman tütmüyor bardağımın üzerinde. Soğumaya yaklaşmış kahvem. Ilık fakat hâlâ vurucu...
İşte böyle söylüyorum yalanlarımı, işte böyle atıyor yüreğim. Sigaram bitiyor, izmariti öfkeden uzak bir hareketle kül tablasına bastırıyorum. Acımı hiçbir melek işitmiyor. Şakaklarımda hissettiğim migren ağrım sonunda bedenimi mayıştırıyor. Umursamıyorum.
   Elim zarfa gidiyor fakat açamıyorum bir türlü. Müzeyyen Senar, son kıtasını söyleniyor ve sesi kısılıyor acıyla. Sonra oda eski sessizliğine geri gömülüyor. Bense zarfın üzerindeki mührü kırıyorum kederle. Zarfın içinden oryantal bir koku süzülüyor: Onun kokusu. Burnumu zarfın kapağına yaslayıp ciğerlerime çekiyorum o kokuyu. "Ah," diyorum içten içe. "Nasıl da güzel kokuyor, nasıl da kazımış tenini zarfa, ah..."
    İçinden çıkarıyorum zarif kâğıdı. Katlarından ayırıyorum ve yazı stiline bakıyorum. Mürekkep nasıl da simetrik yayılmış kâğıda... Nasıl da düzenli yazmış... Sonra tarihe gidiyor gözlerim, sanki gözlerim hep o tarihi arıyormuş gibi. "20.12.2016"
    Sonra ilk cümleyi okuyorum, anında doluyor gözlerim: "Bu bir intihar mektubudur... Ve yalnızca özeldir sana."




Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

en çıkmazda, dipte, karanlıkta bir cümleye ihtiyaç duyup bir yolun daha olduğunu söyleyen bir ince bulmak güneşi kucaklamak değil belki, ışıkla barışmak aslında çiğnemeden hiçbir kuralı, öylece, yerinde durup dünyaya o sabah aralarken gözlerini özgür kılmak bütün benliğini en çıkmazda, dipte, karanlıkta bir cümleye ihtiyaç duyup bu defa yeniden son vermek dişlerinle ezdiğin kamburuna yolda yürümene engel olan bütün tuzaklara pusu kurmuş, çiğnemeden kuralları öldürmek içini sarmış karmaşıklarını hepsini kazık sapladığın geçmişinin halatını koparmak artık affet diye dizlerinin üzerine çömelmek çocukluğunun paçalarını çırpıp öpmek onu sıcak yanaklarından sımsıkı sarıp ardında bırakmak onu, güvende belki geçer, hiç düşünmesem de biter böyle kalmak, tut-saklamak prangaları boy ermeyecek raflara kaldırmak gerek bazen de topyekün incelikle en dipte, karanlıkta tanışmak seninle yüzünü ayıramadan diğerleriyle, ruhunun ışığıyla kavuşmak güneşi kucaklamak değil belki ışıkla tanışmak bu sefer niye...
Devamı
Resim
O'nun eli, kafatasımı incitmeden bir tür sorgu tanrı'nın eli değdi omuzlarıma, vicdanımı sarıp sarmaladı O'nu gördüm deniz dalgalarında, yaprakların hışırtısında duydum, ilk hasatlardan kokladım koca nadasın ardından, tanrı'yı buldum sende. güzel bir tarafım da varmış meğer, tebessümle seyreden aynasını, tıpkı onlar gibi, savrularak o yana, dans eden bir taraf; endişesiz, şüphesiz, kalabalık. hecesiz bir ismim varmış meğer, bu ismi sevmediysem, ne yapayım, ben seçmedim ki. tanrı'yı duydum dün gece, kar soğuğunda buldum, tenimi ürpertirken O'nunla buluştum. adem, bu buluşmadan ne çıkardı ben bu buluşmadan ne çıkardım belki kaburgasından yaratıldım bir yetimin toprak kokusu ondandı avuçlarımı saran, ondandı ense tüylerimi ürperten sessizliğim kabuk tutmayışı yaralarımın, kanamayaşı ama dahası yıpranmayışım buraya kadar mı, tanrı'nın değişi, dokunuşu adem, bu buluşmadan ne çıkardı? kör kuyudan ne çıkardım, kimdi firavunum, deşecek göğsümü söküp alacak kalbimi t...
Devamı

ŞAH'TAN GÜLPEMBE'YE MEKTUPLAR I

 1979,      “Benim güzel, Gülpembe’m, bunu sana mehtabın upuzun dağların yamaçlarına çarptığı, ılık rüzgârın şakaklarımda gezdiği ve kitaplarımın satırlarında boğulduğum bir geceden yazıyorum. Yazıyorum, yazıyorum da… Ne uğruna? Allah bilir. Seninle yüz yüze gelmemiz, zor. Biliyorum ve bundan mütevellit yazıyorum. Bir kitapta çok güzel bir söz okudum, aşk hakkındaydı. Aşk nedir bilir misin? Dur, sana anlatayım. Aşk, hissedilmeye değer en güzel duygudur aslında. İnsan âşık oldu mu, onu her yanında hisseder; alnında, ruhunda, aklında, kalbinde… Hatta parmak uçlarında. Aşkın ne biçim bir duygu olduğu hakkında birkaç nükte duydun mu hiç? Aşk üzerine kaç şiir yazıldığını bilir misin, Gülpembe? İnsan aşk uğruna nelerini feda edebilir, bilir misin? Ben çok fazla şiir okudum; Özdemir Asaf ’ın aşk hakkındaki görüşü, Cemal Süreya ’nınkine göre daha farklıdır. En sevdiğim de budur ya… Kaç milyon âşık var dünya üzerinde, kim bilir… Ama hepsinin kalbi farklı akorda çarpıyor, fark...
Devamı