kaçacak mısın?


soruyor bir deli: "kaçacak mısın;

yara izlerimden ve fıtratımdan?

kaçacak mısın doğruyu söyle?

kaçacak mısın benden?"


cevap veriyor biri: "kaçacağım iyi,

kaçacağım ki sökülmesin yüreğin ve zihnin

soğuk zemine oturuyor bedenim

hasta olacağını ummadan, umursamadan


soğuk alıyor yanı başından

soğuk alıyorum ki gideyim buralardan

öleyim diyorum. anlıyor musun?

kaçacağım iyi de, nereye?"


"buradan çok uzağa,

kaçarsın benden çünkü sevişlerim de delice

melankoli süsler darağacını

atlarım oradan aşağı...


beni onlar delirtti

lakin unutmadım hiçbirini

onlar deşti menfaat bulunmayan yaralarımı...

kanadı her yanım fakat ben 'kimse'ydim.


'birisi çıksa,' derdim hep,

'beni sevse azıcık:

severdim yemin ederim kalbim patlayana değin...'

şimdi söyle bana, kaçacak mısın benden?"


ince kumaşlı deli önlüğü kollarını bağlıyordu yüreğinde

yatağa mı bağlıyorlardı deliyi?

aklını mı kaybetmişti harbi?

içi dışından da derin, kaçacak mıydı ki?


"kaçacağım senden

aklını iyileştirmek için yemin ederim...

unutma ki; geçecek hepsi ve sen, yeniden bir çocuk olacaksın.

doğru söylüyorum gayri."


"acıyor ama

her iğne sokuşunuzda patlıyor vicdanım

vicdanınız, sızlıyor mu hâlâ?

yoksa yarım yamalak mı sevdiniz herkesi?"


"çocuk olabileceğini söyledim.

yeniden çocuk olabileceğini..."

"ama inanmadım işte,

pinokyo'ya da böyle söylenmişti fakat ne bedeller ödedi..."


"pinokyo sahteydi."

"pinokyo en gerçeğiydi."

"hadi, uyuma vakti..."

"sizin için uyuma vakti, ben hep uyanığım aklımda."


"hislerine fazla kapılma çocuk,

henüz yaşın küçük;

yıpratma kendini

ve ağır ağır bocala hepsini."


gayriihtiyari uyudu deli...

yüreği nasıl da sert çarpıyordu,

sanki kıracaktı kafesini ve çıkacaktı oradan dışarı.

aklı desen, bu bembeyaz odadaki herkesten daha akıllı.


yeniden çocuk olmak istiyor muydu ki?

sormuşlar mıydı ona, 'çocuk olmak ister misin?' diye?

kendi akıllarında yarattıklarını dayatıyorlardı ona.

o da böyle öğrenmişti ya, 'çocuk olmak' neydi ki?


delirmekti...

sizden her an için kaçmaları demekti...

çocuk olmak bu devirde ölmek demekti

bu devirde kaçacak yer aramalıydı her çocuk.


masaların altına sığınmalıydı vicdan

ve büyümeliydi, kırık bira şişelerinin etrafa saçılmış sokaklarında.

her çocuk bir gün büyüyecekti

en adi ve bayağı acılarla.




Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

en çıkmazda, dipte, karanlıkta bir cümleye ihtiyaç duyup bir yolun daha olduğunu söyleyen bir ince bulmak güneşi kucaklamak değil belki, ışıkla barışmak aslında çiğnemeden hiçbir kuralı, öylece, yerinde durup dünyaya o sabah aralarken gözlerini özgür kılmak bütün benliğini en çıkmazda, dipte, karanlıkta bir cümleye ihtiyaç duyup bu defa yeniden son vermek dişlerinle ezdiğin kamburuna yolda yürümene engel olan bütün tuzaklara pusu kurmuş, çiğnemeden kuralları öldürmek içini sarmış karmaşıklarını hepsini kazık sapladığın geçmişinin halatını koparmak artık affet diye dizlerinin üzerine çömelmek çocukluğunun paçalarını çırpıp öpmek onu sıcak yanaklarından sımsıkı sarıp ardında bırakmak onu, güvende belki geçer, hiç düşünmesem de biter böyle kalmak, tut-saklamak prangaları boy ermeyecek raflara kaldırmak gerek bazen de topyekün incelikle en dipte, karanlıkta tanışmak seninle yüzünü ayıramadan diğerleriyle, ruhunun ışığıyla kavuşmak güneşi kucaklamak değil belki ışıkla tanışmak bu sefer niye...
Devamı
Resim
O'nun eli, kafatasımı incitmeden bir tür sorgu tanrı'nın eli değdi omuzlarıma, vicdanımı sarıp sarmaladı O'nu gördüm deniz dalgalarında, yaprakların hışırtısında duydum, ilk hasatlardan kokladım koca nadasın ardından, tanrı'yı buldum sende. güzel bir tarafım da varmış meğer, tebessümle seyreden aynasını, tıpkı onlar gibi, savrularak o yana, dans eden bir taraf; endişesiz, şüphesiz, kalabalık. hecesiz bir ismim varmış meğer, bu ismi sevmediysem, ne yapayım, ben seçmedim ki. tanrı'yı duydum dün gece, kar soğuğunda buldum, tenimi ürpertirken O'nunla buluştum. adem, bu buluşmadan ne çıkardı ben bu buluşmadan ne çıkardım belki kaburgasından yaratıldım bir yetimin toprak kokusu ondandı avuçlarımı saran, ondandı ense tüylerimi ürperten sessizliğim kabuk tutmayışı yaralarımın, kanamayaşı ama dahası yıpranmayışım buraya kadar mı, tanrı'nın değişi, dokunuşu adem, bu buluşmadan ne çıkardı? kör kuyudan ne çıkardım, kimdi firavunum, deşecek göğsümü söküp alacak kalbimi t...
Devamı

ŞAH'TAN GÜLPEMBE'YE MEKTUPLAR I

 1979,      “Benim güzel, Gülpembe’m, bunu sana mehtabın upuzun dağların yamaçlarına çarptığı, ılık rüzgârın şakaklarımda gezdiği ve kitaplarımın satırlarında boğulduğum bir geceden yazıyorum. Yazıyorum, yazıyorum da… Ne uğruna? Allah bilir. Seninle yüz yüze gelmemiz, zor. Biliyorum ve bundan mütevellit yazıyorum. Bir kitapta çok güzel bir söz okudum, aşk hakkındaydı. Aşk nedir bilir misin? Dur, sana anlatayım. Aşk, hissedilmeye değer en güzel duygudur aslında. İnsan âşık oldu mu, onu her yanında hisseder; alnında, ruhunda, aklında, kalbinde… Hatta parmak uçlarında. Aşkın ne biçim bir duygu olduğu hakkında birkaç nükte duydun mu hiç? Aşk üzerine kaç şiir yazıldığını bilir misin, Gülpembe? İnsan aşk uğruna nelerini feda edebilir, bilir misin? Ben çok fazla şiir okudum; Özdemir Asaf ’ın aşk hakkındaki görüşü, Cemal Süreya ’nınkine göre daha farklıdır. En sevdiğim de budur ya… Kaç milyon âşık var dünya üzerinde, kim bilir… Ama hepsinin kalbi farklı akorda çarpıyor, fark...
Devamı